AuViKult, Αθήνα / Athens
Για το άλμπουμ Μόρια/Καρά Τεπέ, χρησιμοποιήσαμε πολλαπλές κατηγορίες πειραματικής μουσικής για να εξερευνήσουμε τις εμπειρίες των προσφύγων. Με την φράση "πειραματική", αναφερόμαστε στο οποιοδήποτε είδος μουσικής που πειραματίζεται με ή καταργεί τυπικές μουσικές αρχές όπως η δομή, η μελωδία, η τονικότητα και η σύνθεση.
Οι τύποι μουσικής που αποτελούν αυτό το άλμπουμ μπορούν να χαρακτηριστούν σε τρεις:
"Νόιζ", που όπως αναφέρει το όνομα, καταργεί όλους ή τους περισσότερους πυλώνες της μουσικής και επικεντρώνεται στον ήχο.
"Άμπιεντ", που αναφέρεται σε ένα στυλ στο οποίο τα ηχητικά τοπία υφής προτιμούνται έναντι μίας καθορισμένης μουσικής δομής, με σκοπό την δημιουργία μιας ιδιαίτερης ατμόσφαιρας.
"Sound Collage", μία τεχνική στην οποία ποικιλία κομματιών ήχου συνδυάζονται με σκοπό την δημιουργία ενός εξ'ολοκλήρου νέου κομματιού, όπου με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν όλα τα κομμάτια αυτού του άλμπουμ.
Η επιλογή αυτών των "αβάν-γκαρντ" κατηγοριών για αυτό το πρότζεκτ έγινε με σκοπό την αντανάκλαση του χάους και της αβεβαιότητας που πρόσφυγες αντιμετωπίζουν κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους.
Αναλυτικά για τα τέσσερα μέρη της σύνθεσης:
#1A
Η αίσθηση ήταν πιο δυνατή από την ακοή. Έσκισε τους τοίχους και τάραξε τα περβάζια των παραθύρων. Ένας πυλώνας απο στάχτη και σκόνη υψώθηκε στον ουρανό. Ήταν λιγδερός, μύριζε σαν ανθρώπινα μαλλιά. Σκοτεινότερο απο τον χειρότερο κεραυνό. Η φωτιά ρούφηξε όλο τον αέρα με ένα τρανό και τρομερό βρυχηθμό. Η ομίχλη έπεσε πάνω μας και το σκοτάδι ήταν απέραντο. Το τέλος του κόσμου είχε την γεύση του χαλκού.
#2B
Είναι δύσκολο να φανταστείς να είσαι εκεί έξω μόνος σου στο μαύρο και κοφτό κύμα. Υπάρχει νερό παντού όπου το μάτι μπορεί να δει, με τίποτα άλλο τριγύρω. Ο ορίζοντας και η άκρη της θάλασσας βρίσκονται σε τέλεια ισορροπία. Πως μπορεί να μην σε κυριεύσει η τεράστια κλίμακα όλων, από την μικρή θέση του ανθρώπου σε αυτό τον κόσμο;
#3C
Ηταν μαζεμενοι στην αποβάθρα, φωνάζοντας πέρα από το λιμάνι. Τα ουρλιαχτά τους μεταφέρονταν πάνω στα κύματα, χτυπώντας πάνω στην στεριά. Τίποτα δεν ήταν φιλόξενο από τον τόνο της φωνής τους. Οι μέρες της σιγαλιάς στην ανοιχτή θάλασσα είχαν αντικατασταθεί μονομιάς με κακοφωνία. Η στεριά υποτίθεται ότι είναι θέαμα για πονεμένα μάτια αλλά πως μπορεί να είναι έτσι με αυτούς τους χαιρετισμούς;
#4D
Η μονοτονία βαραίνει τους ώμους σου όταν γίνεται μία πραγματικότητα της ζωής. Μία ομίχλη αβεβαιότητας τριγυρίζει την εβδομαδιαία επίσκεψη στο κέντρο της ισόβιας γραφειοκρατίας.
Είναι πάντα σκοτεινά πριν την ανατολή, αλλά τι θα γίνει αν το σκότος ποτέ δεν ανυψωθεί ποτέ;
Πρώτη κυκλοφορία σε τέσσερα χωριστά μέρη, 19 Μαΐου 2021:
auvikult.bandcamp.com/album/moria-kara-tepe
---en---
AN OVERVIEW OF THE ALBUM’S STYLE
On Moria/Kara Tepe, we opted to explore the experiences of refugees through experimental music. When we use the phrase “experimental,” we’re referring to any kind of music that experiments with or ignores typical musical conventions like structure, melody, tonality, and composition. At various points on the album, we dabble in a few different subtypes of the broader experimental umbrella, namely the genres of “Noise,” “Ambient,” and “Sound Collage.”
As the name would suggest, noise music discards all or most of the aforementioned factors and focuses on noise, which is typically produced digitally using techniques like distortion and feedback. “Ambient” music refers to a style in which textured soundscapes are favored over a defined musical structure, with the aim being to create a particular mood or atmosphere. Sound collaging is a technique in which a variety of sound pieces are layered together to create a new piece altogether, which is how all the tracks on this album were created.
In choosing these avant-garde genres, we hoped to make an auditory experience that captures the chaos and uncertainty that refugees face on their journeys.
The album was first released with four separate tracks, May 19, 2021:
auvikult.bandcamp.com/album/moria-kara-tepe
TRACK No. 1
The sound was felt more than heard. It ripped through the walls and rattled the windowsills. A pillar of ash and dust rose to the sky. It was greasy, smelt of human hair. Blacker than the worst thunderhead. The fire sucked in all the air with a great and terrible roar. The fog descended on us and the dark was absolute. The end of the world tasted of copper.
TRACK No. 2
It’s hard to imagine being out there on your own, by yourself in the black and choppy surf. There’s water as far as the eye can see, with nothing else in sight. The skyline and the edge of the sea are at a perfect equilibrium. How could you not be overcome by the sheer scale of it all, by the smallness of man’s place in this world?
TRACK No. 3
They were crowded there on the dock, calling out across the harbor. Their howling carried itself over the waves breaking against the shore. Nothing much was welcoming about the tone of voice they used. The days of silence on the open sea were replaced at once by this cacophony. Land is supposed to be sight for sore eyes, but how can that be when this is what greets you?
TRACK No. 4
The monotony weighs more heavily on your shoulders when it becomes a fact of life. A fog of uncertainty hangs over the tedium of every week’s visit to the customs office.
It’s always darkest before the dawn, but what if the dark never lifts?
Album Text: Louis G. Gagnon
